''This is for the times you went through hell so someone else wouldn’t have to.” —Andrea Gibson, Say Yes.

H Αστριντ μετά βίας μπορούσε να κινήσει το σώμα της,ένιωθε βαριά και είχε την αίσθηση ότι έπεφτε σε δίνη.Άνοιξε τα μάτια της το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, υπήρχε μόνο ένα μικρό φώς που ερχόταν απο την μισόκλειστη πόρτα στο διάδρομο.
Προσπάθησε να διακρίνει τι υπήρχε γύρω της στο δωμάτιο με την περιφεριακή της όραση.Το δωμάτιο απο όσα μπορούσε να δεί πρέπει να ανήκει σε κάποιον νεαρό άντρα.Υπήρχαν πολλά βιβλιά γύρω της πάνω στο ξύλινο γραφείο που ηταν μπροστά απο το κρεββάτι ένας μεγάλος ηλεκτρονικός υπολογιστής, ένα αναλόγιο με ένα παλιό σταχωμένο βιβλιο και πολλοί πίνακες ζωγραφικής στους τοίχους που αναπαριστούσαν κάποιο είδος τελετών με νύμφες, νεράιδες και δράκους.Πάνω στην καρέκλα ήσαν πετάμενα ρούχα ,παντελόνια και μπλούζες.
Κοίταξε στο ταβάνι και υπήρχε μια κόκκινη μεγάλη πεντάλφα ζωφραφισμένη.
Δεν της έκανε εντύπωση ούτε την τρόμαξε ιδιαίτερα, το σύμβολο της ήταν οικείο και γνώριμο, μόνο φόβο δεν της προκάλεσε.Αναρωτήθηκε μήπως ήταν η πύλη που την τράβηξε σε αυτό το δωμάτιο και την έριξε στο κρεββάτι.
''Αστρική προβολή.''σκέφτηκε.
''Μα πως εγώ δεν μπορώ ούτε διαλογισμό να κάνω , με παίρνει ο ύπνος στα 5 πρώτα λεπτά.''
Μήπως είχε πάθει τη πάλι υπνοπαράλυση;Aλλά πώς γνωρίζει ότι βρίσκεται στο δωμάτιο ενός ξένου ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στο κρεββάτι της.Στην υπνοπαράλυση συμβαίνει συχνά να έχεις όνειρο μέσα σε όνειρο,και διαύγεια μέσα σε αυτό το δεύτερο όνειρο.Να νομίζεις ότι ξυπνάς αλλά να βρίσκεσαι ακόμα σε ένα τρίτο όνειρο.Μπορεί να τραβήξει όλη τη νύχτα αυτό.Το ότι δεν μπορούσε να κινηθεί συνηγορεί υπέρ της υπνοπαράλυσης.
Προσπαθουσε να σκεφτεί και να φέρει στη μνήμη της 'ολα όσα είχε διαβάσει περί αστρικής προβολής και υπνοπαράλυσης.Της ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα απο το βιβλίο ενός συγγραφέα που έλεγε για την υπνοπαράλυση ότι εξηγείται πλεόν και ότι επιστήμη εξηγεί τη λειτουργία του εγκεφάλου σε αυτή τη κατάσταση.''Είναι μια πραγματικότητα στην οποία πέρασα μέσω ονείρου.''Σκέφτηκε.
Ένιωσε κάποιον να κινήται δίπλα της στο κρεββάτι. Πάγωσε. Το μόνο που μπορουσε να κινήσει ήταν τα μάτια της και τίποτα άλλο.
Με την περιφεριακή της όραση πρόσπάθησε να δεί ότι μπορούσε απο αυτόν , το μόνο που κατάφερε ήταν να δεί ένα μπράτσο και το πίσω μέρος ενός κεφαλιού.
Έμεινε για πολλή ώρα έτσι δεν κουνιόταν και η Άστριντ αναρωτιόταν για το πόσο θα έμενε και η ίδια σε αυτό το μέρος.Τι έπρεπε να κάνει για να φύγει απο κεί.Και άν ο διπλανός της ξυπνούσε και την έβρισκε δίπλα του πως θα ένιωθε που θα ξυπνούσε με μίαν άγνωστη στο κρεββάτι του και το κυρίοτερο ποιός ήταν αυτός.
''Πρέπει να χαλαρώσω και να αφεθώ'',είπε.
''Να οραματιστώ το κρεββάτι μου και το δωματιό μου, αν θέλω να γυρίσω πίσώ''
Έκλεισε τα μάτια της στην αρχή έβλεπε μόνο μάύρο,σκοτάδι και τίποτα άλλο.Το βάρος που ένιωθε στο σώμα έγινε πιο βαρύ και η άρχισε να νιώθει το σώμα της να ίπταται για κάποια δευτερόλεπτα μέχρι που τραντάχτηκε και άρχισε να πέφτει σε δίνη.Δεν άντεξε και ούρλιαξε απο φόβο, όλο της το σώμα τραντάχτηκε τα πόδια της και τα χέρια της κουνιόντουσαν ξεκούρδιστα μέχρι που έπεσε πανω στο στρώμα ξανά.Ανασηκώθηκε έντρομη και καταιδρωμένη στο δωματιό της.

bedtime story:

"I’m going to tell you what a demon once told me: It is okay to want your own happiness. It’s okay to care about yourself the most. It’s okay to do what’s healthy for YOU. When someone hits you, it’s okay to hit back and then ask them what the hell they expected. It’s okay. You are not obligated to sit there and smile and swallow every bit of shit everyone heaps on you. You are more than furniture, you’re more than window dressing, you’re not their shiny toy. You’re human, and you have the right to say 'That was shitty of you.' You have a right to say 'Let me feed that back to you; tell me, how does it taste?' You have a right to protest your own mistreatment and set boundaries for respectful interactions. The rest of the world doesn’t realize you have this right, and they will act offended and appalled when you exercise it, but it is yours." —Sonneillon V.

Fate gives you power but destiny chooses your fate,σκέφτηκε ο Gideon.
Η διάθεση για ζωή έμοιαζε κάτι αδιάφορο, δεν μπορούσε να απολαύσει όλα εκείνα που του έδινε η ζωή απλόχερα, προσκολλημένος στο παρελθόν που τον στοίχειωνε, έμοιαζε να είναι δεμένος στα δικά του δεσμά.
Άνοιξε το σάκο του και έβγαλε απο μέσα το μεγάλο σταχομένο βιβλίο που με τόσο κόπο είχε φτιάξει ο ίδιος.
Το εξωτερικό του βιβλίου ήταν φτιαγμένο απο ξύλο βελανιδιάς με χαραγμένο στο εξώφυλλο ένα αρχαίο σύμβολο ενώ στο πίσω μέρος του είχε σκαλίσει τρείς μικρές πεντάλφες σε μπλέ αποχρώσεις.Οι σελίδες του βιβλίου ήταν απο περγαμηνή τις οποίες είχε γεμίσει με δικές του ζωγραφιές που απεικόνιζαν δράκους, μάγους, ξωτικά,νεράιδες, άγγελους και δαίμονες .Eκτός απο τις όμορφες ζωγραφιές,στο βιβλίο υπάρχαν και τα μυστικά της γνώσης που κατείχε.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο ήταν σχεδόν όλη του η γνώση και το ταλέντο του ,μόνο που τώρα θα έπρεπε να το κάψει για να ξορκίσει μακρυά ότι τον βασάνισε και τον έπνιγε.Είχε τόσες αναμνήσεις μέσα σ' αυτό το βιβλίο που κάθε φορά που το έπιανε στα χέρια του του κοβόταν η αναπνοή.
''Καιρός να σε ξεφορτωθώ'',είπε κοφτά αλλά μέσα του το μετάνιωνε αμέσως.Η φωτιά στο τζάκι κόντεβε να σβήσει και άρχισε να κάνει αρκετό κρύο.Κοίταξε το ρολόι και οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 23 και 45.Είχε ένα τέταρτο μπροστά του για να κάψει το βιβλίο.Σηκώθηκε και έβαλε τη μακρυά μάυρη ρόμπα του , άναψε τα μπλέ κεριά που βρίσκοταν πανω στο τζάκι και γονάτισε μπροστά απο τη φωτιά,πήρε στα χέρια του το βιβλίο και το κρατησε σφιχτά πάνω του για να το αποχαιρετήσει.Ένιωθε πικραμένος που έπρεπε να το κάψει.Έριξε άλλο ένα κούτσουρο στη φωτιά και λίγο προσάνναμα για να την κάνει να φουντώσει.Οι φλόγες ψήλωσαν και άρχισαν να τσιτσιρίζουν καθώς το ξύλο παραδινόταν στις φλεγόμενες πύρινες γλώσσες.Κράτησε το βιβλιο μπροστά του το κοίταξε και ψυθίρισε  τα λόγια:
''Στίς φλόγες σε παραδίδω στάχτη να γίνεις
και μέσα απ αυτές αέρας να γίνεις,
μακρύα στην άλλη όχθη τη γνώση σου δώσε
εκέι που οι ψυχές δεν είναι νεκρές.''
Έβαλε προσεχτικά το βιβλίο ανάμεσα στα φλεγόμενα ξύλα έτσι ώστε να καεί ομοιόμορφα.Άφησε το βλέμμα του να βυθιστεί στην εικόνα του βιβλίου που καιγόταν , ενώ άκουγε το σκάσιμο απο τις φλόγες που άρχισαν να γλείφουν το εξώφυλλο του.
Έμεινε αρκετή ώρα έτσι βυθισμένος στη θέα του βιβλίου που καιγόταν.Ένιωθε τα μάτια του να κλείνουν απο τη νύστα.Σηκώθηκε και περπάτησε πρός το διάδρομο, ένιωσε το κεφάλι του βαρύ και το σώμα του πονούσε.Σέρνοντας τα πόδια του διέσχισε το διάδρομο που οδηγούσε στο δωματιό του,κάτι του τράβηξε την προσοχή κάτι σαν σκιά που πέρασε φευγαλέα απο δίπλα του , δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία ήταν συνηθισμένος σε κάτι τέτοια.Έπεσε κατευθείαν για ύπνο αποκαμομένος απο την κούραση.
Μόνο στη χώρα των ονείρων ένιωθε ασφαλής.Η είσοδος στα ονειρά του γινόταν με παράδοξους τρόπους  μέσα απο πέπλα ή τον οδηγούσαν μικρά ζωάκια όπως γάτες ή μικρά ερπετά.Αυτή τη φορά ο οδηγός άλλαξε , δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπο , καλυμένο με ένα μακρύ μανδυά του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει.Ψυθιρίζοντας μια  ρίμη ,σε λόγια ακατάληπτα.Μπήκαν μέσα σε ένα ξέφωτο , γύρω τους υπήρχαν λογιών λογιών δέντρα, λουλούδια και ζωά.Κοιτούσε σα σαστισμένος αν και πολλές φορές είχε επισκεφτεί τέτοια μέρη με την φαντασία του.Χάθηκε απο τα μάτια του το περίεργο όν και μπροστά του εμφανίστηκε ένας πάνθηρας.Το αίμα του πάγωσε ,έκανε να το βάλει στα πόδια , όμως συνειδητοποίησε πως είναι ένα όνειρο και πως μπορεί να κάνει διαπραγματεύεις μαζί του.Κάθισαν κάτω στη γή αντικρυστά και έκανε να του πιάσει την κουβέντα.Πρίν προλάβει ο ίδιος να αρθρώσει λέξη, ο πάνθηρας άρχισε να του μιλά πρώτος.
''Tα ονειρά σου είναι η διαφυγή σου γιατι φεύγεις απο την πραγματικότητα και μπαίνεις σε μια άλλη παράλληλη πραγματικότητα όπου εκεί βρισκεις το κρυφό σου δασος.
Κάποιες φορές έρχεσαι σκεπτικός στεκεσαι και κοιτάζεις θλιμμένος,κάποιες άλλες φορές  χαρούμενος.Στο τελευταίο σου όνειρο που συναντηθήκαμε ήσουν παράξενος.Καθώς περπατούσες σαν να κουράστηκες και κάθησες  κάτω απο τη σκιά ενός δέντρο καταποντισμένος αλλά ακμαίος  και το βλέμμα σου απλωνόταν κενό στο τοπίο.Δεν με έβλεπες , όπως δεν με βλέπεις σχεδόν ποτέ στα όνειρα σου.Παρατήρησα πως ήσουν θλιμμένος και πως κάτι σε βασάνιζε , βυθισμένος σε βαθυές σκέψεις.Δεν μιλήσαμε, κάθισα δίπλα σου και ένιωσα την ζεστασιά σου,μείναμε έτσι πολλές ώρες μετά  σκοτείνιασε και η μέρα διαδέχτηκε την νύχτα.
Το πρωί ήρθε και βγήκα απο το όνειρο σου μετά απο αυτό  κάθε βράδυ ήλπιζα να σε ξαναδώ.Στα προηγούμενα όνειρα που σε συναντούσα γινόσουν όλο και πιο όμορφος και δυνατός.Εξέπεμπές μια  φλόγα που γινόταν κάθε φορά και πιο ζεστή.Μιλούσες συνέχεια χωρίς σταματημό και τα μάυρα σου μάτια πετούσαν σπίθες.Απο τότε είχα να σε δώ, μέχρι απόψε , είχα ρωτήσει για σένα όλα τα μαγικά πλάσματα αλλά κανένα δεν γνώριζε να μου πεί που ήσουν.''
Σαστισμένος και χωρίς να μπορεί να κουνηθεί βλέπει τον πάνθηρα να σηκώνεται και να αποχωρεί.Στη θέση του βρισκόταν το βιβλίο του , αυτό που είχε κάψει , το έπιασε στα χέρια του το ξεφύλλισε και πείστηκε πως ήταν το δικό του βιβλίο.Άκουσε ένα δυνατό θόρυβο σα να σείστηκε η γή τόσο δυνατα που έβαλε το βιβλίο κα τα χερια του πάνω απο το κεφάλι του.Διήρκησε αρκετά δέυτερα, μόλις κόπασε και άνοιξε τα μάτια του βρέθηκε στο δωματιό του κάτω στο πάτωμα με το βιβλίο ανάμεσα στα χέρια του.Το ίδιο βιβλίο που είχε κάψει πριν λίγες ώρες,κοίταξε το εξώφυλλό του και τότε είδε την μορφή του πάνθηρα σκαλισμένη , στη θέση του συμβόλου που ειχε χαράξει ο ίδιος.

-being devoted is painful-

Τα σκοτεινά παραμύθια τα αντέχουν μόνο οι τολμηροί,μη ρωτάς να σου πω τι πιστεύω για όλα αυτά.Κλείσε τα μάτια και ανέβα μονάχος τα σκαλιά.

...

Τρέχει ο χρόνος και εμείς κολλάμε στα πιο απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, αλλά σκεφτόμαστε τι θα πεί ο άλλος.Σε λίγα χρόνια ότι και να έχει πεί,εμείς δε θα ζούμε πια εκεί γιατί θα το έχουμε ξεπεράσει.... 

Μεγαλώσαμε πιά.
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους απο τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις.'Εχουμε ανάγκη απο 

ανθρώπους που ξέρουμε ότι μας λένε την αλήθεια , ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μας πούν ψέματα.
Όποιος απομακρύνεται απο την αλήθεια , οδεύει προς το θάνατο, τον όποιο θάνατο.

Υπάρχει μια ιστορία πίσω απο κάθε άνθρωπο..... Υπάρχει ένας λόγος γιατί είναι έτσι όπως είναι....

Μια απόφαση είναι όλα ή μένεις εκεί και γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου ή βουτάς και παίρνεις τις απαντήσεις σου... ή τις νέες ερωτήσεις σου..

He realized there was nobody there, from her vacant, lost eyes when she stopped and stared..

Her imagination was feverish. His thoughts were cold.

She wanted him to know something, but she didn’t  want to tell him. So she just let her eyes speak. With words. Without words.

She wasn’t perfect. But then, she wasn’t fake. He wasn’t real. But then, he wasn’t anyone else.

He looked at her with anger, he looked at her with pride. How does it matter, at least he looked at her, all right.

A shade of darkness, a touch of light, moments of laughter, bouts of fight. Those who met them called it love. They called it life.

Her life she hates. Her life she breaks. Only if she ever came to know, his life she makes.

She read him into it. But she couldn’t show him how it works. He thought love weaves its magic only in stories.

He left her with her fate. Little did he know, he was written all over it.

Her destiny was to follow her own freewill. His was to follow her destiny.

Even lost in the darkness / My heart will find you.

He loved her, but he hated her. He missed her, but he thought he was better off without her. He wanted her out of his life, but he never wanted to let her go...